De oever van de Rhône
Historisch gezien een doorgang, is de Shore deze "keizerlijke vallei" waar de mens altijd een alliantie met de rivier heeft gesloten. Maar wat blijft er vandaag over van deze onstuimige Rhône, van deze onverschrokken schippers, “waterkloppers” die van “besluit” naar “stroomopwaarts” gaan tussen “Empi” (Dauphiné - linkeroever) en “Riaume” (Vivarais - rechteroever)?
De dammen hebben de rivier getemd, de spoorlijn heeft de bemanning geruïneerd. Van Serrieres, verstoken van zijn zeelieden, tot Bourg-Saint-Andéol, strekt de fruitval zich uit: kersenbomen, abrikozenbomen, perzikbomen, appelbomen, perenbomen ... waar de wijnstokken ook uitkijken op de beroemde Hermitage -Saint hellingen -Peray, Cornas… en de benaming “Côte du Rhône” strekt zich ver uit in het zuiden, tot aan Bourg.
Le Bas-Vivarais
Verblindend met kalksteen in het zuidelijke licht, hier zijn we in het gebied dat allemaal gechipt is met stenen en hunebedden, geëmailleerd met kreupelhout en steeneiken, die een rivier zo verbazingwekkend als vurig heeft gemarkeerd met een onuitwisbaar zegel, de Ardèche, die het hele departement alleen symboliseert . Het grillige water heeft de wonderbaarlijke boog van de Pont-d'Arc doorboord, ontelbare grotten en zinkgaten gespleten en opgegraven die Saint Marcel, La Cocalière, Orgnac, Marzal, La Forestière, La Madeleine, ondergrondse kathedralen van hallucinerende pracht en praal heten.
De Ardèche, maar ook de Beaume, de Ibie, de Chassezac. Hier, het bos van Païolive, een ruïne-vormig landschap van kalksteen en groen waar de rotsen het uiterlijk krijgen van monsters en reuzen.
Overal zonovergoten dorpen.
Op het "vet" strijden lavendel- en olijfbomen om akkerland met wijnstokken, de trots van de boer, omdat het zijde en zijderupsen heeft gedegradeerd tot de rang van herinneringen. Er wordt een pagina omgeslagen. En als het erg moeilijk is om wijnbouw en toerisme met elkaar te verzoenen, kunnen we de ene niet prijzen en de andere belasteren, maar integendeel beide verbeteren
La Cévenne
Het is het strengste en hardste land van het hele departement. Land van "kassen" verwoest en geteisterd door stortregens die in de lente en de herfst de tuimelende rivieren van de tumultueuze Tanague - de berg van Tonnerre - in een stormachtige en verwoestende stortvloed veranderen.
Een heterogeen land waar graniet, leisteen, mica-leisteen, zandsteen en kalksteen zo vermengen dat je zou denken dat deze complexiteit van bouwmaterialen bij elke bocht van de weg tot een andere landelijke architectuur leidt.
Land waar de "Rayol" op zijn hellingen fantastische terrassen heeft gebouwd om de aarde te repareren en wijnstokken, gewassen en huizen te ondersteunen.
Het is het kastanjebosje dat de Cevenne zijn ware gezicht geeft. In verband met de zijdeteelt, is de kastanje, die hier heerst, de bron van de rijkdom van het land. Zowel broodvrucht- als vleesboom, voor mensen en hun dieren, het hout ervan werd gebruikt om dakframes, vensterlateien, planken voor deuren en vloeren te bouwen.
Het is opnieuw de kastanje en zijn architectonische vertaling in het landschap, "de sleutel" - kastanjedroger - die zijn stempel heeft gedrukt op het landschap. Het is dus waar dat een huis, ongeacht het plan of de aard van de materialen die bij de constructie zijn gebruikt, alleen cévenole is door de aanwezigheid van deze sleutel.
.jpg?v=1g670k8)
